نویسنده: علی مغانی
روند موفقیت‌های بدنسازان ایرانی در سال ۹۵، همچون سال‌های گذشته ادامه یافت و در سالی که گذشت، علاوه بر تکرار قهرمانی تیمی در آسیا و جهان، چند بدنساز دیگر در رشته‌های پرورش اندام و فیزیک، موفق به عبور از مرحله آماتوری و کسب مجوز شرکت در مسابقات حرفه‌ای شدند.
با توجه به موقعیت ممتازی که پرورش اندام ایران در این سال‌ها پیدا کرده و پتانسیلی که در بدنسازان ایرانی وجود دارد، ارزیابی منطقی حاکی از آن است که امسال هم موفقیت‌های فردی و تیمی ایرانیان تداوم خواهد داشت و احتمالاً امسال چند نام دیگر به فهرست حرفه‌ای‌های ایران اضافه خواهد شد. اما این فقط یک سوی ماجراست و مساله مهم‌تر، یعنی ادامه دادن در سطح حرفه‌ای‌ها، نکته‌ای است که به آن زیاد پرداخته نمی‌شود. برای بعضی از بدنسازان، گرفتن کارت حرفه‌ای به منزله اعلام بازنشستگی است. درحالی که در شرایط طبیعی، کارت حرفه‌ای باید دریچه‌ای تازه برای ورود به دنیایی بزرگ‌تر باشد.
شاید مهم‌ترین دلیلی که مانع از تداوم حضور بدنسازان ایرانی در سطح حرفه‌ای می‌شود، مساله مهم اسپانسرینگ است. در دنیای حرفه‌ای‌ها، هیچ ورزشکاری نمی‌تواند بدون اسپانسر (حامی مالی) قدرتمند، در مسابقات متعدد شرکت کند و آماده شدن برای مسابقه با اتکا به هزینه شخصی، کاری بی‌معنی است اما متاسفانه در شرایط فعلی، اسپانسرهای بزرگ بدنسازی جهان که عمدتاً شرکت‌های تولیدکننده مکمل‌های غذایی هستند، هنوز تمایلی به همکاری با بدنسازان ایرانی نشان نداده‌اند و صاحبان صنایع داخلی نیز اغلب توجیهی برای حمایت مالی از یک ورزشکار پیدا نمی‌کنند.
در واقع تا زمانی که رابطه بدنسازان ایرانی با اسپانسرها به درستی برقرار نشود، نباید انتظار داشته باشیم که موفقیت‌هایی که در سطح آماتوری به دست آورده‌ایم، در سطح حرفه‌ای هم تکرار شود.
