نویسنده: علی مغانی
فدراسیون بین‌المللی پرورش‌اندام هفته گذشته فهرست ورزشکارانی که آزمایش دوپینگ آن‌ها در مسابقات جهانی سال ۲۰۱۶ مثبت اعلام شده را منتشر کرد که در آن نام ۱۳ بدنساز از ملیت‌های مختلف دیده می‌شود. در این لیست ۱۳ نفره، سه بدنساز ایرانی نیز وجود دارند که با محرومیت و پس گرفتن مقام آن‌ها، عنوان قهرمانی تیمی در رشته بادی‌کلاسیک نیز از بین می‌رود و به جای ایران، کره جنوبی به عنوان قهرمان جهان معرفی می‌شود.
نگاهی به عملکرد فدراسیون بین‌المللی پرورش‌اندام نشان می‌دهد که سیاست مبارزه این فدراسیون با پدیده دوپینگ، تابع ارتباط آن با مجامع بین‌المللی بوده است. به عبارت ساده‌تر، هر گاه مسئولان این فدراسیون می‌خواستند رشته‌های بدنسازی را در مسابقاتی مثل بازی‌های قاره‌ای و شبه المپیکی جای بدهند، در زمینه کنترل دوپینگ سختگیر شده‌اند و هرگاه که از حضور در رویدادهای مهم و بین‌المللی ناامید شده‌اند، بخش مبارزه با دوپینگ را به امان خدا رها کرده‌اند.
در واقع در ۱۱ سال گذشته، هیچ خبری از نمونه مثبت آزمایش دوپینگ در مسابقات جهانی نبوده و حالا کهIFBB تلاش می‌کند جایگاه خود را در مسابقاتی مثل المپیک ساحلی آسیا، بازی‌های اروپا و پان آمریکن تثبیت کند، بار دیگر موضوع آزمایش دوپینگ و محرومیت‌ها مطرح شده است. اما مساله آن است که این تغییر در رویکرد، بیشتر از اینکه واقعی و با هدف ریشه کن کردن دوپینگ باشد، صرفاً تلاشی برای ظاهری و کم‌اثر برای مبارزه با دوپینگ است.
در همین مسابقات سال گذشته که ۱۳ نمونه مثبت از آن استخراج شده، از فینالیست‌ها به طور رندوم (تصادفی) آزمایش گرفته شده و پیگیری‌ها نشان می‌دهد از ۴ دسته سنگین وزن پرورش اندام، اساساً هیچ نمونه‌ای گرفته نشده است!
اما از منظری دیگر، پایه و اساس داوری در پرورش‌اندام و تغییراتی که در نحوه داوری در این دهه‌ها اتفاق افتاده، موجب می‌شود که ورزشکار چاره‌ای جز دوپینگ کردن نداشته باشد. اگر در سال‌های دور، معیارهایی مثل «تناسب» و «زیبایی» مورد توجه داوران قرار داشت و بدنسازانی مثل کریس دیکرسون و سمیر بن نوت با وزن کمتر از ۹۰ کیلو به مقام قهرمانی مسترالمپیا در رده حرفه ای می‌رسیدند، امروزه همه معیارها تحت تاثیر فاکتور «حجم» قرار گرفته و حتی در مسابقات آماتوری هم در شرایطی مشابه با مسابقات حرفه‌ای، عناوین قهرمانی بعضاً به بدنسازان بسیار حجیمی می‌رسد که نشانی از زیبایی و تناسب ندارند. اینکه یک تشکیلاتی با معیارهایی که برای داوری قرار داده، بدنسازان را به دوپینگ سوق می‌دهد و در عین حال قصد مبارزه با آن را دارد، این نتیجه را حاصل می‌کند که این تلاش‌ها نافرجام و بی حاصل است و تا زمانی که بدنسازی به اصالت خود بازنگردد، همچنان عطش ورزشکاران به استفاده هرچه بیشتر از داروهای غیرمجاز ادامه خواهد داشت.