کرونا از هر لحاظ به صنف ورزش درحال ضربه زدن است ، پیش از بروز این بیماری اگر هر باشگاهی به هر دلیلی فعالیتش را متوقف میکرد ، مجموعه دار میتوانست یا باشگاهش را واگذار کند و یا تجهیزاتش را با کمترین ضرر به فروش برساند چراکه این صنف رونق داشت ، اما امروز به دلیل ترس مردم از کرونا و تعطیلی مکرر باشگاه ها ، از یک سو مجموعه داران مجبور به واگذاری باشگاهشان می شوند و از سوی دیگر چون این صنف اسیب دیده خواهانی ندارد و متقاضی خرید دستگاه وجود ندارد ، باشگاه داران مجبور میشوند برای فروش تجهیزات خود مدت زیادی را صبر کنند
چند ماه به عقب باز گردیم ، در ماه های ایتدایب امسال، خریداران دستگاه های دست دوم را با قیمتی بسیار بسیار نازل میخریدند اما اوضاع انقدر وخیم شده است که کسی جرات نمیکند به امید آینده دستگاه دست دوم بخرد و فروشندگان هم با گران شدن اجاره های انبار ، برایشان صرف ندارد که دستگاه ها را در انبار نگهداری کنند تا در آینده بتوانند با قیمت مناسب بفروشند ، بنابراین نتیجه این میشود که در تصویر فوق میبینید
در این بین اما سیاست سازمان مبارزه با کرونا یک سیاست نقد پذیر است ، درحالیکه رستورانها باز هستند و متقاضیان در یک مکان کوچک با فاصله نزدیک به یکدیگر انهم بدون ماسک تردد دارند ، در مقابل این سیاست برای باشگاه ها اعمال نمیشود حال انکه باشگاه ها معمولا بزرگتر از رستورانها می باشند و نفرات حاضر در این مجموعه ها حتی کمتر از یک رستوران ۵۰ متری هستند و حتی برخی ورزشکاران در حین تمرین از ماسک استفاده میکنند
بحث بر سر اینست که اگر رستورانها میتوانند با وضع قوانین بهداشتی باز باشند چرا باشگاه ها از این امکان محرومند؟
